BIMB

Afgelopen week was de voorzitter van het Boudewijn Büch gezelschap Büchmania te gast in de les. De voorzitter, Karin Piters, ken ik via via door mijn eigen interesse in Boudewijn Büch. Ze is enige weken op vakantie in China en waarom zou je het nuttige niet met het aangename verenigen? Speciaal voor de studenten hield zij daarom een inleidende lezing over het leven en werk van de enthousiastste schrijver/dichter/documentairemaker van Nederland.

Als eerste werd een levensschets gegeven. Van de geboorte in Den Haag ging het naar de jeugd in Wassenaar, waar de kleine Büch veel te lijden had onder het slechte huwelijk van zijn ouders. Vervolgens ging Karin door met de vormingsjaren in Leiden, waar de dichter Büch zich manifesteerde en een begin werd gemaakt met de boekenverzameling. Ten slotte eindigde de inleidende biografie in Amsterdam met de dood van Büch in 2002.

Na deze inleiding las Karin een fragment uit De kleine blonde dood voor. De roman waarmee Büch zijn grootste roem als schrijver behaalde. Maar zij stond ook stil bij de vele passies die Büch tijdens zijn leven ontwikkelde. Natuurlijk kwam Goethe ter sprake. Een naam die de meeste Chinese studenten ook bekend in de oren klonk. Maar ook de Rolling Stones en Mick Jagger werden besproken. Een passie die Büch in zijn tv-programma’s uitdroeg en waar hij zelfs een roman over schreef.

Toch zei deze popgroep de studenten niet veel, wat waarschijnlijk te maken had met het leeftijdsverschil, maar misschien wel meer met het muziekaanbod in de winkels hier. Ik heb nog nooit een cd of dvd van de Stones in de muziekwinkel zien liggen. Wel veel van Maria Carey en Nsync. Een zeer Amerikaans aanbod dus, waar ik nog eens een vernietigende column over moet schrijven.

Maar waar het bij de lezing over Büch voornamelijk om ging, was zijn tomeloze enthousiasme en ik denk dat Karin dat heel goed heeft kunnen overbrengen. Aan het einde van het college vertoonde zij nog wat fragmenten uit het tot nog toe nooit geëvenaarde reisprogramma De wereld van Boudewijn Büch. Een beeld zegt meer dan duizend woorden en in het geval van Büch op Rarotonga (West-Samoa) is dat helemaal waar.

In het fragment beklimt Büch een flinke berg op het eiland om het graf van de grote schrijver Robert Louis Stevenson te bezoeken. De tocht ernaartoe duurt eindeloos lang en het einde van het liedje is dat Büch puffend en steunend boven komt in een bezweet shirt, nauwelijks de adem heeft om zijn praatje over Stevenson te beginnen en daarom maar neerzakt naast de zerk. Uit welke andere cultuur dan de Nederlandse je ook komt, iedereen begrijpt dat dat kleine presentatortje er een van formaat was.

Door Alex van Egmond, docent Nederlands aan de BFSU in Beijing, die me uitnodigde voor zijn studenten een lezing over Boudewijn Büch te verzorgen .